Παρακολουθώ και εγώ τους Ολυμπιακούς αγώνες με σχετικό ενδιαφέρον. Το κάνω απο συνήθεια αν και η "ένταση" του αγωνίσματος μου ανεβάζει την αδρεναλίνη. Μήπως το κάνω ακριβώς επειδή η προσωπική μου ζωή δεν μου δίνει ευκαιρείες για "εξιταρίσματα", για έντονες συγκινήσεις; Ερωτώ μήπως;;;
Έχουμε συνηθίσει, τι λέω έχουμε εκπαιδευθεί με το Ολυμπιακά ιδεώδες που γέννησε ο "ιερός" ετούτος τόπος (λες και δεν είναι κάθε τόπος πάνω στην γη ιερός).
Βλέπω τους διάφορους πρωταθλητές να δείνουν ό,τι μπορούν στο αγώνισμά τους, να τρέχουν βάδην κάτω από καταρακτώδη βροχή, να εστιάζουν τον νου και τις αισθήσεις τους στο "μεγάλο άλμα" αποκλείοντας κάθε άλλη σκέψη, να τρέχουν σαν τα μικρά παιδιά γύρω-γύρω όλοι με την "εθνική" σημαία φορεσιά, να ανεβαίνουν συγκινημένοι στο βάθρο του "νικητή", ιδιαίτερα στο "πρώτο" βάθρο. Εαν τύχει δε και κάνουν και παγκόσμιο ρεκόρ, τότε τους βλέπω να κλαίνε γοερά λες και έχασαν την πολυαγαπημένη τους μητέρα μαζί με όλους τους καλούς τους φίλους.
Μπας και κλαίνε γιατί ξεπερνόντας το ρεκόρ διαπιστώνουν ότι δεν ήταν δα και κάτι τόσο ακατόρθωτο όσο το φαντάζονταν; Μήπως είναι η συνειδητοποίηση εκεί πάνω στο βάθρο με όλους τους υπόλοιπους να ουρλιάζουν για την επιτυχία τους, ότι δεν είναι παρά απλοί ηθοποιοί ενός θεάματος, έρμαια στις αδυφάγες ορέξεις των θεατών - καταναλωτών; Μήπως κλαίνε τελικά για όλες αυτές τις α-νόημες θυσίες στις οποίες υπέστησαν, απλά και μόνο για να ακοκτά νόημα η μίζερη ζωή όλων αυτών των μέτριων και αγύμναστων θεατών; Όπως και να έχει, το κλάμα είναι ανακλαστική ψυχοσωματική αντίδραση σε ένα αίσθημα ΑΔΥΝΑΜΙΑΣ, ανυμποριάς! Μερικοί θα σκεφτούν πως είναι τόσο μεγάλη η χαρά τους, ώστε να μην μπορούν να την χειρστούν. Ανύμποροι απέναντι στην χαρά οι πρωταθλητές;
Πάντως, αλήθεια προς τι όλη αυτή η φασαρία;
Διαβάζω άρθρα σε εφημερίδες που αναφέρουν ότι πάνω από το 90% των επίδοξων πρωταθλητών δεν θα είχαν πρόβλημα να ρίσκαραν την ατομική τους υγεία ακόμη και εως θανάτου αρκεί να πετύχαιναν τον αθλητικό τους "στόχο".
Τον στόχο τους. Τι είναι αυτό που σημαδεύετε ωρέ;
Μην είναι το χρήμα από χορηγούς και ομοσπονδίες; Μόνο ένας Φέλπς είχε την πολυτέλεια να πασχίζει για 1.000.000 $ στην Ολυπιάδα του Πεκίνου. Οι περισσότεροι θα πρέπει να βολευτούν μόνο με μερικές δεκάδες χιλιάδες €.
Μήπως είναι το 9,65", τα 286 κιλά και τα 5,05 μέτρα; Μα αυτοί είναι απλώς αριθμοί!
Μήπως είναι η πρωτιά; Μα πρωτιά σε τι; Στο "κόψιμο του νήματος", στο "πέρασμα του πήχυ", στην φυσική ικανότητα; Μα το νήμα δεν είναι τίποτε άλλα παρά μια κλωστή και ο πήχυς ένα πλαστικό δοκάρι! Και εντάξει η φυσική ικανότητα, άντε ας παραδεχθούμε πως είναι ένας αγαθός στόχος για να γίνει κανένας καλύτερος. Αλλά να γίνει πρώτος, να ξεχωρίσει δηλαδή από τους άλλους, να επιδείξει ότι είναι εκείνος ο ξεχωριστός, ο πιο σπουδαίος. Τι αξία έχει να είσαι πρώτος και μάλιστα σε κάτι το οποίο σε ξεχωρίζει από τους άλλους ;!; Τι προσφέρουν οι πρωταθλητές στην ανθρωπότητα ή πολύ περισσότερο στον Κόσμο;
Μακάρι να ήταν απλώς το ξεπέταγμα, το καλυτέρευμα του εαυτού κάθε ανθρώπου ... μέσα από την φυσική άσκηση! Αλλά αυτό δεν θα απαιτούσε ανταγωνιστικούς αγώνες, πρωταθλητές, ρεκόρ και πρωτιές. Θα χρειαζόταν αθλητικές γιορτές χωρίς χρονόμετρα, χωρίς νήματα, μετάλια και κλάματα. Όλοι θα συμμετχείχαν, κανείς δεν θα έμενε παθητικός θαυμαστής ... Αλλά δεν φταίνε μόνο οι πρωταθλητές για την κατάντια μας! Αυτοί είναι μονάχα η κορυφή του ναρκισικού ανθρώπινου παγόβουνου. Δεν φταίνε εκείνοι που είναι παιδιά του σωλήνα, του πολιτισμικού σωλήνα!
Όλοι μας φταίμε που καταστρέφουν την σωματική και πνευματική τους υγεία!
Κοιτώντας γύρω μου έχω συχαθεί την υποκρισία μας. Επιτρέπουμε με την συμπεριφορά μας, στους καλούς απο καλή προαίρεση και στους "κακούς" εκμεταλευτές να μας "οργανώνουν", να μας κατευθύνουν, να μας ντοπάρουν συνεχώς με ψευτο-αξίες και να μας ελέγχουν γιατί δεν μπορούμε να πράξουμε τα αυτονόητα μόνοι μας!
Δεν μπορούμε να μην πετάμε σκουπίδια - δώστου δημοτικούς και ιδιωτικούς φύλακες, δεν μπορούμε να μην ζηλεύουμε και να μην κλέβουμε τον γείτονα - δώστου αστυνομίες, δεν μπορούμε να μην τσακωνόμαστε τα αδέρφια και οι οικογένειες για τις χαζοπεριουσίες - δώστου δικαστήρια, δεν μπορύμε να μην κοκορευόμαστε για την ομάδα μας, την πατρίδα μας, την φάρα μας - δώστου οι στρατοί αλλά και οι αθλητικοί αγώνες ...
Ορκίστηκα να μην ξανα-προσφέρω τον δικό μου τηλεοπτικό χρόνο στην όποια στατιστική τους, αλλά λέτε να καταφέρω να τον τηρήσω ;;; Πολύ αμφιβάλω ...! Έχουμε περάσει εκπαίδευση αιώνων ολυμπιακού ιδεώδους ... Είναι βλέπεις τόσο ελκυστικό να παρακολουθείς 10 μαντραχαλέους επί 45 λεπτά να ιδρώνουν για το ποιός θα πατήσει ψηλότερα και ποιά "ομάδα" θα καρφώσει περισσότερες φορές ένα κομμάτι φουσκομένο πλαστικό σε ένα τρύπιο καλάθι!
Έτσι πλαστικά ζούμε, τέτοια τρύπια είναι να τα νοήματα της ζωής μας. Έτσι κυλάει ο χρόνος με εκείνα και με τα άλλα πέρασε, θα πεθάνουμε και δεν θα μας έχει μείνει καμιά αληθινά άξια αναφοράς εμπειρία, ώστε φτύνοντας την τελευταία μας πνοή να μπορέσουμε να πούμε "κοίτα μωρέ που κατάφερα να ζήσω τελικά τι σημαίνει άνθρωπος" ...!
