Από δημόσιες και καλά αμειβόμενες θέσεις επιρροής, τα ιθαγενή όρνεα συνεχίζουν συστηματικά, χθόνια κι αθόρυβα να τσιμπολογούν, τα πλέον ένα με την σάρκα, κουρέλια του γέρο Κρόνου ... Άμα τον ξεγυμνώσουν μια μέρα, αγριεμένος από τον Πόνο κι Οργισμένος με την Ύβρη τους, θα τα σηκώσει ψηλά, ένα-προς-ένα αχάριστα παιδιά, για να τα καταπιεί με δύναμη ξανά ...
Χάρις σε μια παρουσίαση του Βιβλίου του Γιώργου Καραμπελιά που έγινε χθες 23 Ιανουάριου 2012 στον Ιανό το μάθαμε κι αυτό ! Το πέσιμο των ηρωίδων από τον Βράχο μπορεί και να μην οφείλονταν τελικά στην ανυπότακτη θυσία των Σουλιωτισσών του Ζαλόγγου αλλά σε συνωστισμό τους !!!
Γράφει η Βάσω Ψιμούλη στο μακροσκελέστατο (540 σελίδες) βιβλίο της «Σούλι και Σουλιώτες» [1]:
Εστιάζουν, έτσι, οι μεταμοντέρνοι αποδομιστές (γιατί άραγε η λέξη ηχεί το ίδιο αισχρή όπως η λέξη σοδομιστές ; ) στο στρίμωγμα που επέβαλε ο ισχυρότερος αντίπαλος .... Η εναλλακτική της παράδοσης στον κατακτητή εισάγετε με απονευρωμένους, διφορούμενους και παραπλανητικούς όρους ... Ο εκούσιος θάνατος μπορεί και να μην ήταν τελικά εκούσιος, αλλά να οφείλονταν στους οπισθοχωρούντες Σουλιώτες μαχητές και στην στενότητα του μονοπατιού !! Δεν πρέπει να είμαστε βέβαιοι δηλαδή για την αποφασιστικότητα της Θυσίας και την γενναιότητά τους ! Λεπτές, πολύ λεπτές, οι εννοιολογικές διαφορές ... Στόχος το αρχαιοελληνικό και διαχρονικά ελληνικό αγωνιστικό και ΠΕΡΗΦΑΝΟ πνεύμα ...
Εθνικιστική μυθοπλασία λοιπόν οι Σουλίωτες και η ανένδοτη αντίσταση εναντίον του Σουλτάνου ...
Δυο (2) βασικά γνωρίσματα του Σουλιώτικου αγώνα ενοχλούν περισσότερο τους αποδομιστές:
α) Ο ΧΟΡΟΣ και το ΤΡΑΓΟΥΔΙ. Πρόκειται για μια αρχαιοελληνική κίνηση μεγαλείου, μια δήλωση ελληνικότατης περηφάνιας, μια κατεξοχήν συμβολική πράξη τιμής προς την ζωή … αλλά όχι προς ένα οποιοδήποτε ΤΡΟΠΟ ζωής ! Το τραγούδι κι ο χορός, αποτελούν καταθέσεις ψυχής, συμβολικές δηλώσεις ΑΨΗΦΙΣΗΣ του Θανάτου μπροστά σ΄ ένα Υψηλότερο Ιδανικό, εκείνο της Ελεύθερης Ζωής ... Διότι θα αρκούσε μια αυτοχειρία, απλώς μια πτώση, εάν είχαν στριμωχτεί και πέσει ΑΚΟΥΣΙΑ από ‘κείνα τα βράχια … !! Αναρωτιέται και ο πιο αφελής:
« Μα καλά που βρήκαν τον χρόνο και τον χώρο να χορέψουν και να τραγουδήσουν έτσι στριμωγμένες στα στενά περάσματα του Σουλίου !!! »
Γράφει ο Αλέξης Πολίτης, Καθηγητής Φιλολογίας (παρακαλώ ! ) [6] που πληρώνεται από το περίσσευμα όλων εμάς των υπολοίπων για να μας φωτίζει περισσότερο μια και ξοδεύουμε τον δικό μας χρόνο στην παραγωγή άλλων, υλικότερων, αγαθών …
« Μα καλά που βρήκαν τον χρόνο και τον χώρο να χορέψουν και να τραγουδήσουν έτσι στριμωγμένες στα στενά περάσματα του Σουλίου !!! »
Γράφει ο Αλέξης Πολίτης, Καθηγητής Φιλολογίας (παρακαλώ ! ) [6] που πληρώνεται από το περίσσευμα όλων εμάς των υπολοίπων για να μας φωτίζει περισσότερο μια και ξοδεύουμε τον δικό μας χρόνο στην παραγωγή άλλων, υλικότερων, αγαθών …
« ... η μυθοποίηση βρίσκεται μονάχα στην εξιδανίκευση, στο χορό. Αυτό άλλωστε είναι το διαφορετικό και το εξαιρετικό, επειδή αυτοκτονίες απελπισμένων, ακόμη και ομαδικές δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο στην ανθρώπινη ιστορία … » [1]
Τους έχει ενοχλήσει ο χορός και θα πρέπει να τον διαγράψουν, επειδή ακριβώς πρόκειται για πράξη Ευγένειας που υποδηλώνει καλλιέργεια! Τους ενοχλεί μια και το τραγούδι, ο χορός, την στιγμή της θυσίας σημαίνουν – και στον πιο αδαή αγράμματο – ότι οι "πρωτόγονοι" κλέφτες των Σουλιώτικων βουνών διέθεταν ήδη Παιδεία και καλλιέργεια πνεύματος … πριν τον ευρωπαϊκό "διαφωτισμό" μας .... !
Προφανώς περίμεναν, οι αποδομιστές, οι Σουλιώτισσες να συνωστίζονταν όπως οι οπαδοί στο στάδιο Χέϋζελ και απλώς να αυτό-ποδοπατιόνταν … Τέτοια είναι η δική τους κλίμακα αξιών … Η ενσωμάτωση σε μια κουλτούρα, σε μια καταγωγική πατρίδα, είναι ίδια με την ενσωμάτωση σε μια ποδοσφαιρική ομάδα … !
Ο χορός και το τραγούδι καταστρέφουν την Ακούσια και Απελπισμένη διάθεση που θα ήθελαν να τους αποδώσουν … Αλλά αν ο χορός είναι σχετικά εύκολος να αμφισβητηθεί όντας πράγματι δύσκολος στην κατάποση από τους πάσης φύσης δύσπιστους, η θυσία των παιδιών αποτελεί για τους αποδομιστές αμετακίνητο ογκόλιθο … Γι αυτό και αποσιωπείται από κάποιους όπως ο Πολίτης. Διότι γι αυτό το ΚΟΡΥΦΑΙΟ Συμβολικό γεγονός ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ τι μπορούν να μας πούν; Είτε ότι δεν συνέβη είτε ότι δεν είμαστε βέβαιοι ότι συνέβη (όπως κάνει η Ψιμούλη) .... Αυτό το συμβάν βλέπετε, δεν επιδέχεται μυθοπλασίες, εξιδανικεύσεις και γενικά κάποιου είδους φτιασίδωμα. Είτε έγινε είτε όχι !
Αλήθεια πόσο πολύ θα ενοχληθούν όταν μάθουν πως ακόμη κι ο μεγάλος ζωγράφος Delacroix εμπνεύστηκε την γυναικεία φιγούρα που καθοδηγεί το πλήθος στον περίφημο πίνακα “ La Liberté guidant le peuple”, σύμβολο της Γαλλικής Επανάστασης και του Δυτικού Διαφωτισμού, από το ηρωικό παράδειγμα της Σουλιώτισσας Μόσχως Τζαβέλλα ; !!! [3]
Ο χορός των Σουλιωτισσών θα έπρεπε πάντως να είχε ενοχλήσει και τότε (το 1805) μέρος της γαλλικής διανόησης, διότι η μονομαχία των δικών τους "ευγενών" ανδρών για την τιμή μιας γυναίκας, συγκρινόμενη με τον χορό των Σουλιωτισσών ΓΥΝΑΙΚΩΝ πάνω από τις Πύλες του Άδη και τον μαζικό αφανισμό εκείνων και των παιδιών τους για την τιμή της Ελευθερίας, θα τους έκανε να μοιάζουν με μικρά κοριτσάκια που απλώς μαλλιοτραβιούνται για την πλαστική κουκλίτσα τους !!
β) Ο πανελλήνιος χαρακτήρας του αγώνα τους. Το γεγονός ότι αισθάνονταν Έλληνες και μαζί με τους υπόλοιπους Έλληνες, ελληνόφωνους, αλβανόφωνους και τουρκόφωνους αγωνίστηκαν για λογαριασμό όλων των Ελλήνων, ανεξαρτήτως γλώσσας, χρώματος και καταγωγής ! Ποιό ήταν το κεντρικό στοιχείο που καθόρισε την ελεύθερη προσχώρησή τους στην Ελληνικότητα και όχι ας πούμε στην Αλβανικότητα; Μα φυσικά αυτό που συνεχίζει και σήμερα να κάνει Φιλέλληνες τόσους πολλούς ανθρώπους ανά την υφήλιο ! Η αρχαιοελληνική πνευματική παράδοση της Φιλομάθειας (Αξιοσύνη του Πνεύματος), της Αρετής (Αξιοσύνη του Ατόμου) και της Ευνομίας (Αξιοσύνη της Πολιτείας). Όλα μαζί συνοψίζονται στην ελληνική εκδοχή της ανθρώπινης Ελευθερίας.
Αυτά ήταν τα κυρίαρχα στοιχεία στην προσωπικότητα του Σουλιώτη Μάρκου Μπότσαρη που σύμφωνα με αξιόπιστες πηγές όχι μόνο πρωτοστάτησε αλλά ξεκίνησε τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του ‘21. Σύμφωνα με τον γάλλο συγγραφέα Auguste Fabre:
« Ο Μάρκος Μπότσαρης εδείχθη ο άξιος αντιπρόσωπος όλης της αρχαίας Ελλάδος, συνενώνων τάς αρετάς τών σοφών της και τήν έμπνευσιν τών ποιητών της μέ τούς ηρωϊσμούς τών ημιθέων της ... » [5]
Δηλαδή, αυτό ακριβώς που η αποδομίστρια Ψιμούλη ΕΙΡΩΝΕΥΕΤΑΙ ως «εθνική μυθοπλασία» στις ανάγκες της οποίας « η ιστοριογραφία της Σουλιώτικης κοινωνίας υποτάχθηκε ΕΞΑΡΧΗΣ ώστε να συνεισφέρει στη συγκρότηση του θεμελιωτικού ΜΥΘΟΥ της ελληνικής εθνικής ιδεολογίας » … (Πρόλογος στο βιβλίο της «Σούλι και Σουλιώτες») [4]
Δεν άντεξα χθες και κάπου εκεί σε μια στιγμή σύντομης παύσης των ομιλητών μου ξέφυγε ένας αναστεναγμός "φθάνει πια το χωνέψαμε, το καταλάβαμε" … Δεν ήταν για να σταματήσει η καταιγιστική παρουσίαση στοιχείων που με κόπο έχει συλλέξει στο βιβλίο του ο Καραμπελιάς για να στηρίξει τα αυτονόητα ! Ήταν ένας πόνος ψυχής, το τσούξιμο μιας πληγής που ενώ την έχεις ήδη καθαρίσει αρκετά της ρίχνεις κι άλλο οινόπνευμα .... Την καθαρίσατε αρκετά την πληγή μας κυρίες και κύριοι ΑΠΟΔΟΜΙΣΤΕΣ ...
Βλέπεις, πόσο ν’ αντέξει κάποιος ο οποίος κατάγεται από την περιοχή αυτή ;! Του οποίου οι γονείς γεννήθηκαν σ΄ αυτόν τον Τόπο ; Τους οποίους οι παππούδες μεγάλωσαν με τα δημοτικά τραγούδια της Τζαβέλαινας και του Μάρκου Μπότσαρη ; Κάποιου που όταν ατενίζει από το πατρικό του σπίτι τ’ αγέρωχα και ψηλόκορφα βουνά του Σουλίου, όταν το βλέμμα του χάνεται ακολουθώντας το πέταγμα του αετού πίσω από τα βουνά, αισθάνεται το Αίσθημα της Ελευθερίας να φυτρώνει μέσα του, κάθε φορά ξανά και ξανά …
Βλέπεις, πόσο ν’ αντέξει κάποιος ο οποίος κατάγεται από την περιοχή αυτή ;! Του οποίου οι γονείς γεννήθηκαν σ΄ αυτόν τον Τόπο ; Τους οποίους οι παππούδες μεγάλωσαν με τα δημοτικά τραγούδια της Τζαβέλαινας και του Μάρκου Μπότσαρη ; Κάποιου που όταν ατενίζει από το πατρικό του σπίτι τ’ αγέρωχα και ψηλόκορφα βουνά του Σουλίου, όταν το βλέμμα του χάνεται ακολουθώντας το πέταγμα του αετού πίσω από τα βουνά, αισθάνεται το Αίσθημα της Ελευθερίας να φυτρώνει μέσα του, κάθε φορά ξανά και ξανά …
Κάποιου που χαζεύοντας τον τσομπάνο πάνω στον βράχο με την γκλίτσα στον ώμο αναρωτιέται πως ήταν δυνατό να ζήσουν εκείνοι οι άνθρωποι σε ΤΟΥΤΑ τα μέρη με κάτι λιγότερο από τον βαθύ και υγρό αγέρα της Λευτεριάς !!
Πόσο, ακόμη, ν’ αντέξει κάποιος ο οποίος μικρό παιδί στο δημοτικό σχολείο, φορούσε την φουστανέλα και απάγγελε ως επιβράβευση της πρωτιάς στην τάξη του, το δημοτικό τραγούδι των Σουλιωτών ;!
Πόση υπομονή, πόση αντοχή, να δείξει ένας μοντέρνος, μορφωμένος και πολυπολιτισμικός άνθρωπος μπροστά σ΄ αυτήν την κατάπτυστη δήθεν επιστημοσύνη ;! Και γιατί να το κάνει άραγε; Μήπως για να μην χαρακτηριστεί φανατικός; Εθνικιστής;
Πραγματικά κάπου εδώ καταρρέουν οι αν(τ)οχές μας και κάπως έτσι οι αποδομιστές θα εμφυσήσουν ξανά σ’ εμάς τους αθώους αλλά καθόλου ανυποψίαστους ιθαγενείς, την άγρια Ελληνικότητα … !
Άραγε, γιατί επιμένει όμως η μεταμοντέρνα παγκοσμιοποίηση ξοδεύοντας εκατομμύρια ΕΥΡΩ στην παραχάραξη της ιστορίας μας; Εάν επιδίωξή τους ήταν ΜΟΝΑΧΑ η συμφιλίωση των λαών και η διευκόλυνση των εμπορικών ανταλλαγών μεταξύ μας, θα αρκούσε η καταγραφή της ιστορίας ως ΠΑΡΕΛΘΟΝ και η ενασχόλησή τους με την δημιουργία ΝΕΩΝ Συλλογικών Πολυπολιτισμικών Φαντασιακών και Συμβολικών Ταυτοτήτων στην θέση τους έθνους ... Δεν εξετάσθηκε επαρκώς και δεν απαντήθηκε εκτενώς από τους κατά τα άλλα αξιότατους ομιλητές στην χθεσινή παρουσίαση του βιβλίου του Γ. Καραμπελιά !
Εκτιμώ πως αυτό ακριβώς το λεπτό σημείο θα πρέπει να συζητηθεί αποκλειστικά και ΔΙΕΞΟΔΙΚΑ. Διότι αυτή η ακατανόητη ενασχόληση με το παρελθόν μοιάζει με μια προσπάθεια εκ των υστέρων αιτιολόγησης ΠΑΡΟΝΤΙΚΩΝ πράξεων (ή παραλήψεων). Με απλά λόγια ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟΠΟΙΗΣΗΣ της ΣΗΜΕΡΙΝΗΣ στάσης μιας μερίδας των νεοελλήνων.
Μοιάζουν να θέλουν να πουν στον Εαυτό τους (πάνω απ΄όλα) και σε όλους εμάς:
“ Κοιτάξτε μην απορείτε που κάνουμε εμείς αυτές τις επιλογές ΣΗΜΕΡΑ. Πάντοτε οι άνθρωποι έτσι παθητικά και δουλικά συμπεριφέρονταν μπροστά στην Ισχύ, άσχετα με το ποιές ηρωικές μυθοπλασίες κατασκεύαζαν οι πρόγονοί μας για να τις δικαιολογήσουν. Εμείς οι έλληνες δεν αποτελούμε εξαίρεση σ΄αυτόν τον πανανθρώπινο κανόνα ”
Την επόμενη φορά που όλοι εμείς οι παγκοσμιοποιημένοι Έλληνες καταναλωτές και οι οποίοι δεν είχαμε ποτέ καμία σχέση με την «εθνικό-επαναστατική» αριστερά, θα υπομένουμε την αποδόμηση μερικών εγχώριων κρανίων, θα είναι γιατί αρκετά ανεχτήκαμε όλους αυτούς τους πληρωμένους και ξεπουλημένους αποδομιστές της συλλογικής μας ταυτότητας … μιας ταυτότητας πέραν τους κράτους, της γλώσσας, της ράτσας ακόμη και της καταγωγής.
Να μην παραξενευτούν, ούτε να διαμαρτυρηθούν τότε, οι αποδομιστές, οι ηθικοί αυτουργοί, για την επιστροφή μας πίσω στην Ελληνική «βαρβαρότητα» … διότι εμείς οι μετα-παγκόσμιοι Έλληνες θα την βαφτίσουμε τότε – και δικαιολογημένα - «απόδοση ιστορικής αλήθειας» κι «απονομή δικαιοσύνης» !
Πηγές
[1] Βιβλίο Γ. Καραμπελιά «Συνωστισμένες στο Ζάλογγο», Εναλλακτικές Εκδόσεις 2011
[2] Κλέφτικα Δημοτικά Τραγούδια από το Web site Ήπειρος Λαός, Παράδοση, Ιστορία
[3] Marina Warner, «Monuments and maidens: the allegory of the female form», California Press 2000
[4] Βάσω Ψιμούλη, Πρόλογος από το «Σούλι και Σουλιώτες», Εστία 2005
[5] Αναφορά στον Auguste Fabre από τον Γρηγόρη Ν. Κοσυβάκη στο άρθρο «ΜΑΡΚΟΣ ΜΠΟΤΣΑΡΗΣ-ΕΝΑΣ ΙΔΑΝΙΚΟΣ ΗΡΩΑΣ»
[6] Αλέξης Πολίτης, Καθηγητής Φιλολογίας Πανεπιστημίου Κρήτης
2 σχόλια:
Τι να πω τώρα;
Δεν έχω ξαναδιαβάσει πιο ωραίο κείμενο! Τελικά, εκεί που νόμιζα ότι η έννοια "πατρίδα" είναι πια παρωχημένη, βλέπεις να ξεπηδάει και να θέλει να σε καταπιεί!
Να σε αφανίσει και να σε τιμωρήσει γιατί την υποτίμησες, γιατι την ξέχασες, γιατί την λοιδόρησες....
Η ιστορία των μεγάλων χρόνων που γράφει ο Μπρωντέλ, περνάει σε μας σε μια γενιά. Το παρελθόν, ξυπνάει όχι σε μερικά χρόνια εκεί που κοιμόταν χίλια (κάπως έτσι το βλέπει το θέμα ο Μπρωντέλ) αλλά σε μερικά λεπτά, εκεί που κοιμόταν δεκαετίες.
Καλό βράδυ
Αναφορά Κλ. Φωριέλ στο μνημειώδες έργο του για τα ελληνικά δημοτικά τραγούδια (1824)
«..ήταν ακόμα αβέβαιη, όταν εξήντα γυναίκες, βλέποντας πως στο τέλος θα σκοτώνονταν οι δικοί τους, μαζεύονται σ΄ ένα απότομο ψήλωμα στον γκρεμό, που στη μία πλευρά του ανοιγόταν ένα βάραθρο και στο βάθος του το ρέμα άφριζε ανάμεσα στους μυτερούς βράχους που γέμιζαν τις όχθες και τη κοίτη του. Εκεί αναλογίζονται τι έχουν να κάνουν, για να μη πέσουν στα χέρια των Τούρκων, που τους φαντάζονται κιόλας να τις κυνηγούν. Αυτή η απελπισμένη συζήτηση στάθηκε σύντομη, και η απόφαση που ακολούθησε ήταν ομόγνωμη. Οι περισσότερες απ΄ αυτές τις γυναίκες ήταν μητέρες, αρκετά νέες, και είχαν μαζί τα παιδιά τους, άλλες στο βυζί ή στην αγκαλιά, άλλες τα κρατούσαν από το χέρι. Η κάθε μια πήρε το δικό της, το φίλησε για τελευταία φορά και το έριξε ή το έσπρωξε γυρνώντας το κεφάλι στον διπλανό γκρεμό. Όταν δεν είχαν πια παιδιά να γκρεμίσουν, πιάστηκαν από τα χέρια και άρχισαν ένα χορό, γύρω – γύρω, όσο ποιο κοντά γινόταν στην άκρη του γκρεμού και η πρώτη απ΄ αυτές, αφού χόρεψε μια βόλτα φτάνει στην άκρη, ρίχνεται και κυλιέται από βράχο σε βράχο ως κάτω στο φοβερό βάραθρο. Ωστόσο ο κύκλος, ή ο χορός συνεχίζει να γυρνάει, και σε κάθε βόλτα β μια χορεύτρια αποκόβεται με τον ίδιο τρόπο, ως την εξηκοστή. Λένε πως από κάποιο θαύμα, μία απ΄ αυτές τις γυναίκες δεν σκοτώθηκε πέφτοντας».[3]
Η λεπτομερής αυτή περιγραφή του Χορού του Ζαλόγγου, με τις εξήντα γυναίκες προσέδωσε μια ιδιαίτερη χρονικά αυτοτέλεια με μια παράλληλη πληρότητα αυτοθυσίας, αντί αυτοκτονίας, εξαίρετης συγκίνησης και θαυμασμού με διεθνή πλέον εμβέλεια που και κυριάρχησε σ΄ όλες τις μετέπειτα ιστορικές αναφορές.
Δημοσίευση σχολίου