Σήμερα το πρωί διαβάζοντας στην Κυριακάτικη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ το άρθρο της Κας Μανδράκου για την ταινία του Al Gore "Inconvenient Truth", επιτέλους συνειδητοποίησα πως πράγματι δεν είμαι Έλληνας.
Πάντα θεωρούσα τον εαυτό μου, "μέσο πολίτη", ούτε άνθρωπο ριζοσπάστη, ούτε ακτιβιστή, ούτε περιθωριακό, ούτε εκεντρικό, ούτε ... Όμως από μικρό παιδί θυμάμαι να έχω αυτό το συναίσθημα της απομόνωσης, του ανθρώπου που διαφωνεί με τους συμπολίτες του, που βλέπει τις καταστάσεις γύρω του απο εντελώς διαφορετική οπτική γωνία σε σχέση με τους περισσότερους.
Παρόλο λοιπόν που θεωρούσα τον εαυτό μου ίδιο με τους έλληνες συμπολίτες μου, πάντα είχα αυτό το συναίσθημα του περιθωριακού. Ενώ η λογική μου έλεγε πως δεν ήμουν περιθωριακός, πως ήμουν σαν τους άλλους, ένιωθα και νιώθω στο περιθώριο.
Πρέπει να είμαι απο άλλη χώρα, μην πω απο άλλο πλανήτη!
Διότι πως αλλιώς να εξηγηθεί, η αγωνία μου για το περιβάλλον και τις επιπτώσεις που θα έχει στο τόπο απο τον οποίο κατάγομαι και συνεχίζω να ζω; Πως να εξηγηθεί το υπερβολικό ενδιαφέρον μου για ένα θέμα που αφήνει παγερά αδιάφορο το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας και εννοείται του πολιτικού κόσμου;
Πως να εξηγηθεί η μονομανία μου για τις Κλιματικές Αλλαγές που έχουν ήδη επιδράσει στην ζωή χιλιάδων συμπολιτών μας και θα αλλάξουν τον τρόπο ζωής του μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού της χώρας τα επόμενα 20-30 χρόνια, ενώ όλοι οι υπόλοιποι αντιμετωπίζουν το θέμα το λιγότερο ως κάτι που δεν τους αφορά;
Δεν μπορεί, δεν γίνεται, δεν βγάζει νόημα! Δεν είμαι έλληνας! Πρέπει να γεννήθηκα αλλού, σε τόπο αλλώτριο, σε τόπο ξένο!
Σύμφωνα λοιπόν με το άρθρο "Στην Έλλάδα η αλήθεια δεν πουλάει", η Κα Μανδράκου αναγκάστηκε να μεταβεί στο Παρίσι για να δει την ταινία "Incovenient Truth" και να μας μεταφέρει τις εντυπώσεις της.Τον λόγο τον εξηγεί εύγλωτα η ίδια: " ... η ταινία αυτή μάλλον δεν θα φθάσει ποτέ στις αθηναϊκές αίθουσες, καθώς η εταιρεία διανομής εκτιμά πως δεν θα καταφέρει να κόψει, παρά ελάχιστα εισιτήρια ... Δυο-τρεις κολλημένοι με την οικολογία θα πήγαιναν μωρέ. Εδω άλλες και άλλες ταινίες πηγαίνουν άπατες. Αυτή σε πειράζει; με αποστώμωσε ένας φίλος"
"Ναι ίσως αυτή με πειράζει περισσότερο. Γιατί θα ήθελα να δω τους συμπολίτες μου Κυριακή απόγευμα να γεμίζουν τις κινηματογραφικές αίθουσες παρακολουθώντας ένα ντομικαντέρ που πραγματεύεται το πιο φλέγον ζήτημα ..." και θα συνέχιζα εγω -> που επηρεάζει (και θα επηρεάσει πολύ περισσότερο στο μέλλον) άμεσα την καθημερινή τους ζωή όσο κανένα άλλο!
και συνεχίζει η Κα Μανδράκου "Όχι γιατί η ΑΒΟΛΗ ΑΛΗΘΕΙΑ αποτελεί τομή στην ιστορία του cinema λόγω της αισθητικής, της σκηνοθεσίας ή των πρωτοποριακών της πλάνων, κάθε άλλο. Δεν την χαρακτηρίζει τίποτε απο όλα αυτά ... Επί 100 λεπτά η κινηματογραφική αίθουσα μετατρέπετα σ' ένα τεράστιο αμφιθέατρο, όπου ο Άλ Γκόρ παρουσιάζει τη μια μετά την άλλη της διαφάνειές του, αναλύει στατιστικές και αριθμούς ....
"Ωστόσο ο λόγος του έχει και δύναμη και πειθώ, έστω και αν το συγκεκριμένο θέμα δεν φαίνεται να αφορά το ελληνικό κοινό. Και αυτή είναι μια ακόμη πιο άβολη αλήθεια"
1 σχόλιο:
φίλε Mirrage
Το να αγωνιά κάποιος δεν είναι κάτι τόσο απλό. Πρώτον για να αγωνιάς πρέπει να επιτρέψεις στη φαντασία σου να οραματισθεί τις προεκτάσεις των πράξεών σου ή αυτές των υπολοίπων. Αυτό είναι μια ορθολογική διαδικασία και απαιτεί μια απόσπαση από το εγώ μας.
Δεύτερον, το να μπορείς να συνθέσεις τα δεδομένα και να τα εντάξεις σε μια πρόβλεψη απαιτεί ένα μικρό ως μεγάλο απόθεμα σοφίας.
Τρίτον, το να γεφυρώσεις την πρόβλεψή σου με τη συνείδησή σου δηλαδή στο να κατασταλάξει σ' αυτήν ή ακόμα καλύτερα να γίνει πιστευτή από αυτήν δεν είναι τόσο απλό. Πρέπει να υπερβείς την αλαζονεία του εγώ, που θεωρεί ότι είναι αιώνιο και άφθαρτο, πως όλα δουλεύουν γι' αυτό, πως στο τέλος ο από μηχανής θεός θα το σώσει από την καταστροφή.
Δείτε πόσοι άνθρωποι καπνίζουν ενώ όλοι αυτοί γνωρίζουν πόσο επιβλαβές είναι το τσιγάρο για την υγεία. Θα συμφωνείτε πως άλλο συνείδηση κι άλλο συνειδησιοφάνεια.
Τέταρτον το να ξεπεράσεις το στάδιο της ανασφάλειας και να μπεις σ' ένα πεδίο ειλικρινούς ενδιαφέροντος, ή αγάπης αν το θέλετε είναι ακόμα πιο δύσκολο αφού πλέον απαιτεί ένα συνειδησιακό αγώνα που εμπεριέχει φιλοσοφικές, αξιακές και κατά συνέπεια ηθικές κατασταλάξεις. Όμως κάτι τέτοιο μας βγάζει από την άνεση της αδράνειας και μας οδηγεί στη δημιουργική σκέψη και δράση.
Σας εκτιμώ ειλικρινά πολύ και εύχομαι κάποια στιγμή να μπορέσουμε να τα πούμε κι από κοντά.
Δημοσίευση σχολίου